A Cup Of Ambition

Eerlijk is eerlijk.
Heel soms gebeurt het dat je GEEN applaus krijgt. 
Al meegemaakt? Nee? Jammer, want je kan er een en ander uit leren. 

Mij is het al wel overkomen.

En dat terwijl ik het beste van mezelf had gegeven. 
De avond ervoor zelfs met net hetzelfde theaterstuk een staande ovatie had gekregen. 

Je kan je geen groter contrast voorstellen.

Wat er met jou gebeurt wanneer je geen applaus krijgt na je performance is geen pretje. Verre van. De stilte die volgt op jouw laatste woorden is een zware stilte, verpletterend zelfs. Ze duurt lang. Heel lang zelfs. Je staat daar en stilaan bekruipt je het gevoel dat er iets niet klopt.
Misschien ben je wel iets vergeten zeggen. 
Misschien hield wàt je zei totaal geen steek. 
Misschien is iedereen in slaap gevallen.
Of misschien was je zo gênant slecht dat het gênant wordt voor het publiek om te applaudisseren.

Je besluit om zelf iets van actie te nemen. 
Je stamelt wat woorden na en je...

Mijn arm doet er nog zeer van....

Wanneer je presentaties geeft dan weet je dat je je publiek moet betrekken bij wat je aan het vertellen bent. Dat je contact moet zoeken en dat op verschillende manieren.
Over eentje daarvan wil ik het vandaag hebben. Ik denk dat Tony Robbins deze heeft uitgevonden of er in ieder geval geschiedenis mee heeft gemaakt. Wanneer hij het doet klinkt het als de klok in de kerktoren maar dan vlak naast je:
"RAISE YOUR HAND AND SAY AY!"
Het is een vaak gebruikt truckje om je publiek actief te houden en voor jezelf handig om te zien of iedereen nog mee is.

Je publiek betrekken of je publiek irriteren?

Ik zag onlangs een internationaal trainer/spreker aan het werk in Nederland. Een man die zijn strepen en kapitalen heeft verdiend. Het ‘ 7-figure income’ type weet je wel.. (steek je hand omhoog als je begrijpt wat ik bedoel :)
Om de paar minuten stelde hij een vraag waarbij het publiek werd geacht de hand in de lucht te steken.

"DO YOU UNDERSTAND WHAT...

Het is de meest natuurlijk beweging die we maken. We staan er zelfs amper bij stil. En toch moeten we er in heel wat situaties aan herinnerd worden. Denk maar aan die yoga les waarin je in een onmogelijke houding staat. Of wanneer je met een krachttraining bezig bent en alles op alles zet om dat extra gewicht de lucht in te krijgen. Of wanneer je op een podium staat en een presentatie geeft. We vergeten te ademen en nemen te weinig (adem)pauzes.

1. ADEM.

Gebruik je adempauze. Zonder voldoende adempauzes ratel je door je presentatie heen, kom je zenuwachtig over, begin je mogelijks zelfs te hyperventileren en verlies je ook makkelijker de draad in je eigen verhaal. Om nog maar te zwijgen van je publiek dat door je geraas die draad allang kwijt is geraakt, het zou zelfs kunnen dat ze zelf buiten adem zijn geraakt door jou.

Maar pauzes gebruiken levert je nog veel meer op als je ze bewust leert gebruiken. In dit artikel geef ik je nog 3 andere redenen mee waarom je adempauzes moet...

Dit schreef ze me

Beste, ianka

Ik ben niet zenuwachtig wanneer ik voor mijn klas van 20 tieners sta les te geven, maar laat me niet spreken voor publiek want ik begeef het van de stress. Ik begrijp dat niet. Wat doe ik hieraan?

Als actrice heb ik jarenlang schoolvoorstellingen in het theater gespeeld. Een zaal van 300 lagere schoolkinderen was fun maar 300 tieners.... voelde aan als de Muur van Geraardsbergen fietsen aan 50 km per uur terwijl het regent..
Eens je dat onder de knie had, kon je elk publiek aan.
Persoonlijk zou ik meer stress hebben om dagelijks voor zo'n groep van puberende hormonen te staan dan voor 300 volwassenen die weten hoe ze zich moeten gedragen. Dus voor mij was deze dame al beter gewapend dan ze zelf vermoedde!

De vrouw blijkt een leerkracht te zijn die het gewoon is om voor een klas hormoonbommetjes te staan, maar haar zenuwen niet meer de baas kan wanneer ze moet spreken voor een zaal vol ouders. Wat loopt er fout?

Laat ons eens kijken naar wat er gebeurt...

Volgens de pers 'redde' Michelle Obama de Democratische Conventie in Philadelphia met haar speech. La Obama stònd er en bracht met vuur en overgave een goed geschreven en feilloos gebrachte speech waarbij ze haar steun aan Hillary Clinton uitte.

Wat ze daar aan de wereld liet zien, zal nog lang blijven nazinderen.Wat had ik graag een vlieg aan het plafond geweest toen de speechschrijvers aan het werk gingen en Mevrouw Obama in haar bureau de tekst begon in te studeren. Want ook al maakte ze professioneel gebruik van haar autocue, ze wist wàt en hoe ze het moest brengen en dat gebeurt niet zomaar.

En ja, tuurlijk heeft ze daarvoor een staf vol experten die haar daarin begeleiden.

Maar is dat de reden waarom je het niet ook zèlf kan doen? Jezelf de tijd, de ruimte èn de begeleiding geven om te kunnen groeien in het schrijven en brengen van een keynote is immers ook voor jou mogelijk. Daarom heb ik de Though Leaders Academy opgericht. Met trajecten voor...

Ken je het gevoel in gesprek te zijn met iemand en te beseffen dat je met andere dingen in je hoofd zit?
Heb je jezelf tijdens het spreken al eens betrapt op het niet echt aanwezig zijn?

Een ondernemer vertelde me dat hij het soms lastig heeft met overtuigend over te komen tijdens verkoopgesprekken wanneer hij net daarvoor slecht nieuws had gekregen. Toen ik hem vroeg hoe hij zich voorbereidde op gesprekken met potentiële klanten dan bleek hij vrijwel geen mentale ruimte en tijd te voorzien om de switch te maken van het bureauwerk, vergaderingen met personeel en leveranciers naar de afspraak. Hij hopte druk over en weer van het ene naar het andere.

Of je je nu naar een verkoopgesprek met een nieuwe klant begeeft of je bent onderweg naar een congres waar je gaat spreken, het is van belang dat je even de tijd en ruimte neemt om in te tunen. Afhankelijk van wie je bent en wat er op dat moment allemaal gaande is in je leven heb je daar meer of minder ruimte voor nodig.

Wat kan je op...

Ik stond vanochtend op met een dilemma: mijn teksten voor een presentatie instuderen of gaan joggen.In beiden had ik geen zin.

Lopen of studeren...In beiden had ik geen zin maar waren wel even belangrijk en dus besloot ik ze gewoon tegelijkertijd te doen. Een paar minuten later liep ik met Evy Gruyaert in mijn oren (Die Start to Run app doet het nog steeds) door de gietende regen. Over volharding gesproken. In een van mijn handen hield ik mijn spiekbriefje met mijn presentatie vast.
Wie mij in die gietende regen tegenkwam zou een in zichzelf pratende joggende vrouw gehoord hebben, denkende dat die aan het bellen was.

Teksten instuderen om ze uiteindelijk vlot en volgens een bepaalde structuur, intonatie en intentie uit te spreken is een taak die ik omwille van mijn beroep als actrice naar mijn gevoel al 100 jaar uitvoer en ik heb het nooit echt plezant gevonden. Het is saai om altijd weer diezelfde woorden en zinnen op te zeggen tot je weet wat de volgorde en de betekenissen ervan...

Meen je dit echt? ‘Moet een internationale topspreker die kan leven van zijn keynotes dan überhaupt nog gecoacht worden?’ hoor ik je nu denken.

Ik heb het genoegen gehad om Peter Hinssen te coachen (en volgens Jef Staes zou ik beter 'sparren' zeggen -gelijk heeft ie-) in zijn sprekers presence en audience skills.

‘Moet een internationale topspreker die kan leven van zijn keynotes dan überhaupt nog gecoacht worden?’ hoor ik je nu denken.

Nou ja, vind ik wel. Zelfs de beste hebben graag nog een klankbord. Als je goed in iets bent wil je ook goed blijven en niet stagneren in je werk. En als je eenzelfde verhaal steeds weer voor een publiek brengt wil je zeker niet dat je ‘een nummer begint af te draaien’ als een circusaap.
Niet dat Peter Hinssen dat deed overigens ..

‘Been there, done that’ is your middle name.

Topsprekers -ik noem ze graag veelsprekers- krijgen te kampen met een luxeprobleem: ze worden overal...

Kort door de bocht

Geeuwers in je publiek ontdekken is als een zombie tegenkomen in de succesvolle reeks The Walking Dead: je moet je vooral niet door hen laten besmetten :) 
Maar hoe pak je dat aan zonder aan bloedvergieten te doen :)
En wiens probleem is dat geeuwen eigenlijk? Het jouwe of dat van je toeschouwer?

"Wanneer ik iemand in het publiek zie gapen, dan weet ik hoe laat het is. Dan moet ik een tandje bijsteken", vertelde een veelspreker me en de eerste bedenking die hij vervolgens maakte was: "Want ze vinden mij op dat moment saai!"

Schuldgevoel

Die kans bestaat natuurlijk. Misschien ben je wel een saaie spreker zonder dat je het zelf goed en wel beseft. Misschien ben je zodanig op automatische piloot je zoveelste keynote aan het afdraaien dat je klinkt als een stofzuiger. Prijs je dan gelukkig met een toch nog onschuldig signaal als iemand die moet geeuwen. Je zou even goed te maken kunnen krijgen met mensen die opstaan en de zaal uitlopen of, zoals in de tijd van...

Je moet het spreken voor publiek toch met publiek inoefenen. Dat kan toch niet anders? Ik heb dat gedaan met 15 andere sprekers."

Op een netwerkreceptie was ik in gesprek geraakt met een ondernemer die een groepstraining Public Speaking gevolgd had. Omdat hij naar mijn keynote was komen luisteren, was hij geïnteresseerd geraakt in mijn manier van werken. Ik vertelde hem dat ik me op dit moment vooral concentreerde op exclusieve individuele trainingen voor sprekers die de lat echt hoger wilde leggen. De ondernemer trok een bedenkelijk gezicht en zei 'Je moet het spreken voor publiek toch met publiek inoefenen. Dat kan toch niet anders? Ik heb dat gedaan met 15 andere sprekers.'

Wanneer train je het best in groep

Het lijkt inderdaad een evidentie dat je in groep oefent. Maar dat is het niet. Kijk maar naar hoe acteurs in het theater aan het werk gaan. Stel je voor dat we al vanaf dag 1 met een publiek voor onze neus zouden zitten? We zouden dat theaterstuk nooit...