Zo maak je het makkelijkst contact met je publiek

Smile, and no, You are NOT on candid camera

Om een of andere reden moet ik het telkens weer zeggen tegen mijn sprekers.
Want als vanzelf lukt het blijkbaar niet. Of toch niet op een podium wanneer ze voor een groep mensen spreken die ze niet kennen.
En misschien doe jij het onbewust ook niet.

Daarom vraag ik het je op de man of vrouw af: glimlach jij als je een keynote of presentatie geeft en je bent geen grapjes aan het maken? Heb jij glinsteringen in je ogen van de goesting in het spreken, van het plezier dat je hebt in je onderwerp en de aanwezigheid van je publiek? Straal jij dankbaarheid en geluk uit?

Of ben je bang dat lachende ogen je minder als een expert laten overkomen?

Durf je niet met een glimlach spreken uit vrees dat men denkt dat je je publiek aan het uitlachen bent terwijl je met een toch wel ‘serieus’ onderwerp bezig bent?

Of is vriendelijkheid uitstralen wel het laatste waar je mee bezig kan zijn, je hebt het al druk genoeg met je zenuwen de baas te geraken, je remote onder bedwang te houden en de juiste woorden uit je mond te laten komen?

Wel zonde… Want een mens luistert en kijkt veel liever naar een vriendelijk gezicht, een gezicht dat laat zien dat het blij is met die plaats op dat podium ook als is het onzeker. 
Een mens léért ook makkelijker van iemand die hem vriendelijk toespreekt, dat luistert makkelijker en doet je brein ontspannen.

En weet je… spreken terwijl je glimlacht is ook goed voor jou als spreker. Het zal ook jouw brein helpen ontspannender te werken en zich minder bedreigd te voelen.

En het is veel minder vermoeiend dan de hele tijd die kramp in je gezicht.

Zelf ben ik van kindsbeen gedrild in het glimlachen. Tot ik er kramp van in mijn mondhoeken kreeg. Het is een verhaal dat ik graag vertel. Mag ik?

Ik heb 10 jaar lang gedanst in een dansgroep die onder leiding was van een … (en hier komt ie..) een Britse non.
Jawel.. ze was bikkelhard voor haar protégees waarvan ik er eentje was.
We hadden het voortdurend met elkaar aan de stok. Zij was een opstandige rebelse eigenzinnige vrouw geweest die om ik weet niet welke reden in het klooster was beland. En ik een opstandige eigenwijze rosse meid die geen gezag van een non (of anderen) duldde. We waren aan elkaar gewaagd. Zij kreeg dingen gedaan die ik niet voor mogelijk hield. Ze trok met haar dansgroep de wereld rond, en zorgde ervoor dat wij als tieners dansend in andere continenten terechtkwamen. 
Nu, zuster Sheila Wood-Hudd, zo heette ze, verplichtte ons om altijd te glimlachen. Ze noemde haar dansers ‘vreugdelichtjes’ (tja… katholieker kon niet) en vreugdelichtjes moesten nu eenmaal vreugde uitstralen en dus altijd en tegen iedereen glimlachen. 
Walk the talk.. dat leerde ze ons nog voor het een quote was.

Het heeft me geen windeieren gelegd want het vele glimlachen heeft me ook veel energie gegeven.

Walk the talk. Smile…