Vele (om)wegen naar Groei

Groei is mijn baseline voor wat ik met mijn leven wil doen.

Christina Van Geel, een vrouw met een prachtige Radio 1 stem en een pen waaruit mooie verhalen vloeien, interviewde op vraag van Unizo 20 ondernemers  over hun (om)wegen naar groei.  Omdat het inspirerende verhalen zijn, waar iedere ondernemer wel iets van opsteekt.
Ik ben een van die ondernemers en wat hier volgt, is een fragment uit mijn verhaal. 

Dat je naast Ianka’s naam niet de naam van een bedrijf ziet staan, vat haar verhaal al een beetje samen: Ianka Fleerackers is haar eigen bedrijf. Ze is zelf het product. Vrouw en product zijn één. Dat maakt het product uniek en heel flexibel met een uitermate korte beslissingslijn. Maar het zet meteen ook een rem op de groei. Want de diensten van één vrouw kan je niet eindeloos opschalen. De groei situeert zich dus op andere vlakken dan puur in omzet, cijfers en winst. In differentiëren, proberen, soms vallen en altijd leren. Ianka is één van de ambassadeurs van Failing Forward, een campagne van de Vlaamse overheid in samenwerking met startups.be. Failing Forward wil de hindernissen op het ondernemerspad naar groei bespreekbaar maken.

Voor mij is groei nooit het synoniem geweest voor meer omzet, meer personeel of meer export. Groei is mijn baseline voor wat ik met mijn leven wil doen. Groei betekent voor mij wegen bewandelen, stappen zetten. De weg ergens naartoe is voor mij zoveel belangrijker dan het doel an sich. Groei is een innerlijke rijkdom voor mij. Iets dat niemand of niets ooit van mij zal kunnen afnemen.

MIJN EIGEN VERHAAL

Mensen houden van etiketjes, maar bij mij blijven die niet plakken. Ik ben moeilijk onder één noemer te vatten. Ik ben actrice én auteur én presentatrice én ondernemer. In alles wat ik doe, staat wel één ding centraal en dat is storytelling, het brengen van verhalen. De manier waarop ik dat doe, of de middelen waarmee ik dat doe, zijn heel gevarieerd. Ik gebruik mijn stem, mijn lichaam, een tekst of een camera. Maar alles draait rond dat verhaal, ik ben een storytelling architect. Kwestie van het etiket dan toch een naam te geven (lacht).

Ook als actrice was ik al heel ondernemend. Misschien een beetje té ondernemend voor die wereld. In principe wachten acteurs tot ze een aanbod krijgen en dat vond ik vreselijk. Ik heb gelukkig nooit lang moeten wachten, maar gewoon al het feit dat je zelf je ‘verkoop’ niet in de hand hebt, dat je afhankelijk bent van de goesting en de willekeur van anderen – zenders, productiehuizen, regisseurs – om slechts één rol op heel beperkte tijd te kunnen waarmaken, dat strookt niet met mijn karakter. Ik werd er knettergek van.

Als ondernemer ben je óók wel afhankelijk van je product, van je klanten, van de noden van de markt, maar je kan wel zelf actie ondernemen, je kan van richting veranderen, je product aanpassen! Als acteur was mijn groei te veel ondergeschikt aan de acties en reacties van anderen. Daarom ben ik ook al heel snel beginnen te schrijven en regisseren. Ik schrijf liever mijn eigen verhaal dan dat ik het door iemand anders laat dicteren.

 

EEN PIONIERSVERHAAL

Ik kom uit een geslacht van hardwerkende boeren. De Vlaamse klei zit onder mijn nagels, die krijg ik er niet uit gekuist (lacht). Mijn ouders waren groothandelaars in groenten en fruit. Ik heb ze zien wroeten, ik heb ze fysiek en mentaal ten onder zien gaan aan hun zaak. Ze hebben zich letterlijk kapotgewerkt, zoals zoveel Vlaamse zelfstandigen. Pas op, ik heb ook heel fijne herinneringen aan die tijd. Als kind mocht ik soms mee naar de vroegmarkt, de ochtend zien opkomen tussen al die geurende groenten en fruit, dat was heel bijzonder. Maar ik heb toen ook gezien dat hard werken niks kan opbrengen. Heel confronterend.

Als kind wilde ik vooral weg. Weg van hier. Gaan acteren in Amerika. Ik ben dat blijven willen, ook toen ik groot was. Op een bepaald moment was een verhuis heel dichtbij. Mijn man deed de visual effects voor films, verschillende collega’s van hem waren al vertrokken naar Amerika. Wij zijn uiteindelijk gebleven. Ik was hier goed bezig op dat moment, ik wilde mijn contacten niet loslaten. Ik kon ginds wel schrijven over het leven in de States, maar dat was toen helemaal nog niet zo gangbaar. Nu heb je bloggers en vloggers in alle soorten, je reist en je schrijft erover. Maakt niet uit waar je werkt. De digital nomads zijn nu heel fashionable, maar toen nog niet.

Dat is me een paar keer overkomen. Ik heb een neus voor nieuwe trends. Maar ik ben een pionier. En als pionier mis ik de slagkracht om die nieuwe trends letterlijk te verzilveren, om ze te laten renderen. Op cruciale momenten ontbreekt het me soms aan de juiste kennis of budgetten. Of soms is de markt gewoon nog niet klaar voor dat innoverende idee. De eerste zijn is niet per se een voordeel.

 

DIE ALLEREERSTE KEER

Wolfie, mijn prentenboek voor iPad, is een heel mooi pioniersverhaal. Dat was fantastisch! Een interactief prentenboek voor iPad: de lezer, in dit geval een kleuter, bepaalt mee het verloop van het verhaal. Een vorm van interactie die nog niet bestond in Vlaanderen. Op een moment dat er nog heel argwanend werd gekeken naar een e-book, en al zeker naar een iPad. Het digitale leesverhaal was heel erg not done. En toen gooide ik Wolfie op de markt! (Lacht) En het was een succes! Ik heb er twee maanden mee op nummer 1 gestaan. Maar er was nog geen publiek voor. Tenzij early birds en geeks, maar dat was mijn doelgroep niet. Ik wilde er graag een hele reeks van maken, maar ik besefte snel dat de kost van zo’n app niet in verhouding was tot de opbrengsten. Het is gekocht geweest in alle uithoeken van de wereld. Wolfie is een mooi verhaal. Maar het was zijn tijd een beetje vooruit.

Na Wolfie kwam mijn kortverhalenplatform en uitgeverij iStoires. In Rosemie Callewaert vond ik voor het eerst een businesspartner met wie het klikte. We zijn een prachtig voorbeeld van complementariteit. We vullen elkaar bijzonder goed aan. Dit was een echte groeistap voor mij. iStoires geeft een antwoord op knelpunten tussen schrijvers die weinig aan marketing doen en lezers die nood hebben aan curators omwille van te weinig (lees)tijd. iStoires is een voorbeeld van pioniersschap omdat we bruggenbouwers werden tussen literatuur en technologie. We hebben met onze visie een mooi literair participatief project voor de Stad Oostende ontwikkeld waarin we citymarketing verweefden. En we hebben een printuitgave die je zin doet krijgen om te lezen én om te verzamelen. Want wie één iStoires in zijn handen heeft gehad, wil ze allemaal. Het zijn hebbedingetjes waarin we beeldende kunst en literatuur hebben samengesmolten. In iStoires zit mijn liefde voor de literatuur.

In pionieren zit altijd een stukje van mijn groei. Ik ben net als een kind dat wil groeien. Ik probeer van alles, gedreven door een grenzeloze nieuwsgierigheid en een geloof in de wereld. Het gevoel van ‘een allereerste keer’ wil ik van mijn leven niet kwijt. De allereerste keer dat je verliefd bent, of dat je iets ontdekt wat anderen nog niet gezien hebben, dat je iets kan … zalig.

 

MENSEN RAKEN IN HUN EMOTIES

Maar of ik nu schrijf, acteer of presenteer, de rode draad door alles wat ik doe, is dat verhaal. Verhalen raken. Ze doen groeien en inspireren. Belangrijke lessen blijven langer bij als je ze verstopt in een verhaal. Je kan kennis overbrengen in cijfers en feiten, maar verwoord je het in een verhaal, dan raak je mensen in hun emoties. Er is een heel mooie quote van Maya Angelou: ‘People might forget what you’ve said. People might forget what you did. But they will never forget how you made them feel.’ Dat is wat verhalen doen, ze doen je voelen. Als je mensen niet raakt, gaan ze je niet onthouden.

Altijd hetzelfde doen vind ik eerlijk gezegd een beetje saai. Dan treedt er onherroepelijk een mate van verveling op. Natuurlijk verdiep ik ook. Ik ben een expert met generalistische trekken. Een expert in het brengen van verhalen, op verschillende manieren en met verschillende middelen.

Maar als ik mij verveel, heb ik het gevoel dat ik te lang stilsta, dat ik begin te roesten. En ik wil kunnen groeien. Dat is een belofte die ik mezelf als kind heb gemaakt: je hebt één leven gekregen, je hebt een heleboel talenten gekregen – het ene al wat sterker dan het andere – en het is jouw opdracht om tijdens je leven iets te doen met al die dingen. Op welk niveau ook, doe er iets mee. Op het einde van de rit wil ik kunnen zeggen: ik heb eruit gehaald wat erin zat. Ik heb op zijn minst geprobeerd.

[...]

 

Nop, dit is niet het volledige verhaal. Dat lees je in het gratis boek 'Vele (om)wegen naar groei'. Downloaden is de boodschap!