Wanneer je een verhaal vertelt waardoor je zelf emotioneel wordt

Ze vertelde over haar vriend en haar hond. Over een fait divers in het leven van een jong koppeltje. Heel herkenbaar. 
Niets speciaals aan maar gewoon..heel herkenbaar.
Dus de groep genoot van het verhaal omdat ze zichzelf.. welja..dus herkende.

Maar plots stokte ze.. ze kreeg de woorden niet meer uit haar mond en tranen welden op.
Ze begon te huilen.
Dat het kwam omdat ze een persoonlijk verhaal vertelde… ze vond dat te intiem..
Wij, de groep, vonden het anders helemaal niet zo ‘intiem’, het was een – moet ik het blijven herhalen? – een herkenbaar verhaal, waar we van genoten.

Maar zij voelde al die emoties van haar verhaal: de liefde voor haar vriend, het gedoe met de hond, ze voelde de wind in haar haren, de gedachten die door haar heen waren gegaan. 
Ze zat zo ‘in’ haar verhaal dat ze geen helikopterview had en dus ook niet aanvoelde hoe het overkwam bij haar publiek. 
Ze besefte dus ook niet dat wij met een andere blik keken. 
Wat voor haar ‘intiem’ leek was voor ons ‘herkenbaar’.

Heb je je verhaal al verwerkt?

De grens tussen een persoonlijk en tè persoonlijk (laat het ons ‘intiem’ noemen) verhaal is dun en wordt bepaald door verschillende factoren:
Eerst en vooral begint het bij de verteller zelf: heeft de verteller zijn verhaal al verwerkt of niet? 
Kan het verhaal al verteld worden zonder meteen meegezogen te worden in verdriet?
Als dat nog niet het geval is, dan is het allicht nog te vroeg om dit verhaal te brengen voor een publiek. Er is rouwtijd nodig.

"Een bevriend en gepassioneerd ondernemer van me was failliet gegaan. Hij was er het hart van in. Omdat ik boegbeeld ben van de campagne Failing Forward, waarbij ondernemers over hun falen praten om er zo voor anderen lessons learned uit te halen, had ik hem gevraagd of hij zijn verhaal wou komen brengen, op voorwaarde dat hij er zelf klaar voor was. Praten over falen kan het rouwproces versnellen of net niet.
Op het moment dat ik het hem vroeg was hij er nog niet klaar voor maar twee jaar later wel. Dan is hij op het podium gaan staan om zijn failing forward verhaal te brengen."

Een publiek mag ontroerd raken door een verhaal maar niet gegeneerd. Dan haakt het af. Een dunne lijn.

Er komt immers een punt waarop de zwaarste rouwperiode voorbij is en je er al wat afstand van kan nemen. Erover praten bezorgt je nog steeds de krop in de keel, maar je kan wel de volgende stap zetten en je verhaal brengen.
 Dit is heel krachtig. Als spreker laat je op zo'n moment zien dat je kwetsbaar was/bent maar dat je tegelijkertijd de kracht hebt om door te gaan. Een publiek vindt dat geweldig.
Tijd heelt en elk ooit ‘intiem’ verhaal krijgt met de jaren een iets andere plaats in je geheugen. 
Werk aan je helikopterview, zelfrelativering en ervaring.

Een tweede factor die de grens tussen een persoonlijk en tè persoonlijk verhaal bepaald is het vinden van de juiste woorden en ze te leren gebruiken door het verdriet heen.

Een goeie vriendin van me zat in volle verwerkingsperiode van een professionele ervaring die was fout gelopen en waar zij slachtoffer van was geworden. En ondanks dat ze het rationeel allemaal kon plaatsen en zij zelf niet in fout was geweest, was het moeilijk om het verhaal te vertellen zonder in huilen uit te barsten.
In een van onze trainingsdagen hebben we gewerkt aan het vinden van de juiste woorden want wat bleek? Door de taal, de zinnen en woorden zorgvuldiger te kiezen en aan te passen vond ze wèl de kracht om haar boodschap te brengen. 
De taal die ze aanvankelijk had gebruikt om haar verhaal te brengen had haar zwakker gemaakt, onzekerder en een slachtoffer. 
Door de juiste woorden te zoeken en de juiste formuleringen had ze haar brein geherprogrammeerd. Het effect ging zelfs nog verder, omdat de veranderingen ook haar lichaamstaal veranderde. Ze sprak sterker en ze stond letterlijk steviger in haar schoenen.

Het juiste moment en de juiste taal zijn twee belangrijke aspecten in het brengen van een persoonlijk verhaal. Maar enkel als het ook een duidelijk afgebakend doel heeft binnen je grote speech/presentatie of keynote, heeft het zin om je kwetsbare verhaal aan een publiek te schenken.

Niks zo gênant als een spreker plots met een emotioneel verhaal te horen afkomen waarvan je duidelijk merkt dat het de overhand neemt en je je tegelijkertijd afvraagt waarom dit nu precies verteld moet worden.
Het is niet omdat je als spreker een reden hebt om een bepaald verhaal te vertellen, dat je publiek dat ook doorheeft. Hierover waken is heel belangrijk.

Een persoonlijk verhaal vertellen is sterk wanneer je je houdt aan volgende 3 regels:

Regel 1: Je staat ver genoeg in het rouwproces. Timing.

Regel 2: Je hebt aandacht besteed aan de verwoording. Taal

Regel: Je hebt een duidelijk inhoudelijke en niet emotionele reden om dit verhaal nu in je presentatie te verwerken. Wat heeft je publiek hier aan?